De verandering moet ergens beginnen. In beweging verschillen we, wellicht in het gezicht of hoe we ons identificeren, de kleren die we dragen, m’n tatoeages onzichtbaar maar ze zeggen iets. We kruipen niet vaak genoeg onder iemands huid, zien niet wat van binnen naar buiten wil of daar al speelt maar wegvalt in het grotere geheel.
Zie, die ruimte is niet naar de afspiegeling van onze samenleving verdeeld dus hoe kan men zich dan thuis voelen, terwijl we allemaal thuis horen. Dit is een pleidooi voor educatie, voor structurele geldstromen, voor kijken met de ogen en harten wagenwijd open, een pleidooi voor zelfreflectie, voor systematische verandering, voor verliezen omdat je samen wil winnen. Anders komen we er niet.
1,2 stappen - dat kan sneller. We willen allemaal een plek om te hebben, niet te leen maar één om in wakker te dromen over de toekomst want je bent er en komt eraan. Ruimtes om te innen, je passie kunnen beminnen onder de vleugels van mensen die jouw taal verstaan en willen weten hoe het zou zijn als je net die paar stapjes verder zou gaan.
De verandering moet ergens beginnen, gisteren - maar vandaag. En als je nou zo van bovenaf naar beneden kijkt, je ogen sluit en bedenkt op wat voor eiland je dagelijks zit. Wat je allemaal in de gaten hebt, waar je je voor inzet en wat je misschien nog mist? Vraag je eens af hoe diep jij in jouw organisatie zou moeten graven om tot de kern te komen van waar je het verschil zou kunnen maken, structureel. Ken je die plek, hoe lang ben je er niet meer geweest? Draait de machine op een achterhaalde geest of... is het licht in die kamer, wordt er geleefd in de gangpaden, staan de ramen altijd open voor een frisse wind die van buiten naar het binnenste in kan reizen en daar mag blijven? Is er ruimte? Voor ieders leefgeluiden?
We zijn allemaal jazz, f*ck yes en elke dag is weer een kans om samen de toon te zetten.